By admin
Najniższy punkt nastąpił 36 dni temu.
Podczas serii meczów rozgrywanych pod koniec sezonu w Atlancie przewaga Dodgersów malała po serii frustrujących porażek. Co gorsza, nauczyli się Tylera Glasnowa zostałby najnowszym i najważniejszym miotaczem zwolnionym w tym sezonie z powodu kontuzji.
Przez krótką chwilę zespół miał wrażenie, że ludzie wpadają w panikę jako zapolowy Teoscara Hernandeza opisał to, o swoim sezonie. Przez jeden z niewielu razy w roku pełnym przeciwności losu i nieprzewidzianych niepowodzeń wydawało się, że zaufanie do klubu maleje.
„Facet, który powinien być twoim asem, otrzymuje cios i ma koniec na ten rok? To był kopniak w brzuch” – powiedział trzecibazowy Max Muncy. „Wszyscy mówili: «Człowieku, nie znowu. Kolejna kontuzja?”
Zatem w nietypowym posunięciu jak na menedżera, który opisuje siebie jako „faceta, który nie lubi dużych spotkań”, Dave’a Robertsa zdecydował się zadzwonić po jednego, zbierając swoich graczy przed 15 września mecz przeciwko Braves aby dostarczyć proste przypomnienie.
„Nadal jesteśmy Dodgersami” – powiedział Roberts grupie, jak wspomina Hernández. „Możemy robić wyjątkowe rzeczy”.
Przeczytaj więcej: Plaschke: Witamy ponownie, World Series! Dodgers powracają do Fall Classic na monumentalny pojedynek z Yankees
Pięć tygodni później Dodgers sprawdzili się w tej prognozie.
W niedzielny wieczór wrócili do World Series.
Z Porażka 10-5 drużyny New York Mets w Szósty mecz serii National League ChampionshipDodgers zdobyli 25. proporzec w swojej bogatej historii franczyzy. Po raz czwarty w ciągu ostatnich ośmiu lat zagrają o mistrzostwo, którego w tym sezonie spodziewało się niewiele osób spoza zespołu.
„Jest wiele nieprzewidzianych rzeczy, które mogą się wydarzyć podczas długiego sezonu baseballowego” – powiedział Roberts w tym tygodniu, gdy klub zakończył swój czwarty wyjazd do World Series w swojej dziewięcioletniej kadencji.
Jednak, jak Roberts przypomniał grupie we wrześniu: „Mamy wielu dobrych graczy”.
A dotarcie do Fall Classic, błagał ich, było wciąż w zasięgu ręki.
„Po prostu poczułem, że mamy na sali wystarczająco dużo talentu, aby tego dokonać” – powiedział Roberts, wspominając spotkanie. „Ale najważniejsze było to, że ci goście odpowiedzieli między sobą”.
I odpowiedzą, Dodgersowie to zrobili.
Do litanii początkowych nieobecności na boisku, które sprawiły, że ich październikowa rotacja była cienka i niepewna. Do stale zmieniającej się obsady postaci w sezonie pełnym kontuzji.
Nawet play-offy przyniosły porażki, m.in Skręcona kostka Freddiego Freemana za nierówne początkowe rzucanie w dwóch meczach eliminacyjnych w NL Division Series oraz za zmarnowaną szansę na zdobycie proporczyka Piąty mecz NLCS.
„W tym roku wiele przeszliśmy” – powiedział Muncy.
Jednak zespołowi i tak udało się posunąć do przodu, kierując się falą wewnętrznego przekonania, które nie zawsze towarzyszyło październikowym rozczarowaniom z poprzednich lat.
„Właśnie było Jak mieliśmy zamiar tu dotrzeć” – powiedział zapolowy Mookie Betts. „Pytanie nie brzmiało Jeśli.”
Rzeczywiście, Dodgers zawsze planowali znaleźć się na tej pozycji, próbując zdobyć drugie mistrzostwo od 2020 roku i pierwszy w pełnym sezonie od 1988 roku. Jednak grupa startująca w tym biegu wygląda zupełnie inaczej, niż się spodziewali.
W niedzielnym meczu nr 6 musieli rozegrać mecz typu bullpen, gdyż brakowało im głębokości rotacji wymaganej zazwyczaj przy głębokiej grze po sezonie. Nie mieli też Freemana w wyjściowym składzie, zdecydowali się dać mu odpocząć w obliczu załamania jeden na 15, w którym kostka utrudniała mu zamach i ograniczała jego zasięg defensywny.
Zespół miał debiutanta na środku pola, Andy’ego Pagesa. Mieli dwóch weteranów ze średnią odbijania poniżej 0,230 w sezonie zasadniczym, Kiké Hernándeza i Chrisa Taylora na bramce. Za talerzem mieli opadającego łapacza, Willa Smitha. I w krytycznym momencie na początku zwrócili się nawet do początkującego miotacza, Bena Caspariusaz zaledwie trzema występami w sezonie zasadniczym.
„To wyraźnie pokazuje, że nie ma jednego sposobu, aby coś zrobić” – powiedział Roberts. – I jakoś to poskładaliśmy w całość.
Oczywiście Dodgers mieli też Bettsa, Shohei Ohtani … i najcenniejszy zawodnik NLCS Tommy’ego Edmana, przejęcie z terminem handlowym który wyrównał rekord franczyzy Dodgers z 11 RBI w serii.
Mieli blokadę byków, która unikała zacięć za jamami w meczu 6, pozostawiając 13 biegaczy uwięzionych, trzymając Metsów po dwóch na dziewięciu, a biegacze na pozycjach punktowanych.
A co najważniejsze, mieli odpowiednią mieszankę pewności siebie, intensywności i nieustannej odporności – wykazując wszystkie cechy, które Roberts podkreślił podczas swojego spotkania w klubie w zeszłym miesiącu.
„W sezonie jest wiele momentów, w których mogliśmy uderzyć na łódkę i mieliśmy wszelkie powody, aby z niecierpliwością czekać na rok 25” – powiedział Roberts. „Ale nie zrobiliśmy tego. Organizacyjnie było to zwycięstwo organizacyjne. Jeśli mówisz o młodych zawodnikach, którzy obcięli sobie zęby po sezonie, o trzech dużych przejęciach handlowych w ostatecznym terminie, o weteranach, potrzebowaliśmy każdego z tych zawodników w składzie”.
Stojąc na boisku i dławiąc się emocjami, Roberts dodał po prostu: „To był najbardziej wymagający rok, ale i najbardziej satysfakcjonujący”.
Ostatnim zadaniem będzie teraz spotkanie World Series z drużyną New York Yankees, które rozpocznie się pierwszym meczem w piątek na stadionie Dodger. Pojedynek ten będzie dwunastym spotkaniem Dodgersów i Yankees w walce o mistrzostwo. Niewiele wcześniej było tak podekscytowanych.
„Świat” – powiedział Betts – „chciał to zobaczyć”.
Pomimo triumfalnego zakończenia, szósty mecz był dla Dodgersów kolejnym pełnym nerwów meczem, który szybko wypracował sobie prowadzenie 6:1, kilka razy flirtował z katastrofą, a potem w końcu wycofał się na koniec spotkania.
Edman zapewnił wczesną akcję ataku, odpowiadając na pojedynczy strzał RBI Pete’a Alonso w pierwszej połowie pierwszej rundy i podwójny dublet w dolnej części rundy. Edman, który w niedzielę pałkał sprzątanie, a Freeman nie znalazł się w składzie, Edman ponownie spisał się w trzeciej kwarcie, po czterech z rzędu zmianach od startera Mets, Seana Manaei, po czym uderzył podniesioną szybką piłką w lewo i wykonał dwa serie.
„Tak naprawdę nie wiedziałem, jaka jest moja rola, kiedy zostałem tutaj sprzedany” – powiedział Edman, który również przeniósł się ze środkowego pola na skrót w NLCS, aby zastąpić kontuzjowanego Miguela Rojasa. „Czuję, że wykonałem dobrą robotę, dostosowując się do wszystkiego, czego się ode mnie wymaga w danej sytuacji”.
Przeczytaj więcej: Dziewięć obaw, które Dodgers powinni mieć w związku ze starciem z Yankees w World Series
Dodgers dodali jeszcze więcej przed końcem rundy. Muncy ruszył po ostatnim uderzeniu Manaei, wyrzucając leworęcznego z gry wcześnie po tym, jak uspokoił skład w zwycięskim meczu Metsów 2.
„Trzeba im przyznać uznanie” – powiedział menadżerowi Mets Carlos Mendoza w programie Fox. „Ponieważ wszyscy go otaczali”.
Następnie zastępca Phil Maton rzucił wiszący suwak, który Smith wystrzelił nad środkową ścianę boiska, zapewniając mu home run w każdym z kluczowych meczów drużyny w tym miesiącu.
W tym momencie Roberts prowadził 6-1 i przez resztę meczu ostrożnie zarządzał swoimi ograniczonymi możliwościami.
Po przejęciu kolejnego kluczowego terminu, Michael Kopech przepracował pierwszą rundę, Casparius stanął w obliczu krytycznej sytuacji na początku drugiej rundy.
Utknięty w grze dwa na dwa auty po spacerze z Francisco Alvarezem i singlu Francisco Lindora (jego jedyne trafienie podczas spokojnej nocy na szczycie rankingu Metsów), Casparius uniknął szybkiej piłki ze środka, którą Brandon Nimmo pojawiło się. Następnie wrócił na kopiec w trzeciej rundzie i zakończył bezbramkowy występ w 1⅓ rundzie.
Od tego momentu Roberts był w stanie połączyć ostatnie siedem rund, korzystając wyłącznie z zaufanych broni o dużej dźwigni.
Anthony Banda osamotnił bazy załadowane w trzeciej partii, uderzając Jeffa McNeila, aby stłumić to zagrożenie. Ryan Brasier w czwartej rundzie oddał dwupunktowego homera Markowi Vientosowi, ale odbił się bezbramkowym piątym.
Więcej kłopotów pojawiło się w szóstym secie, kiedy Mets dwukrotnie wyprowadzili Evana Phillipsa, aby ponownie załadować bazy. Wykonał jednak kluczową sekwencję trzech narzutów przeciwko Jessemu Winkerowi, trafiając kilka szybkich piłek z zewnętrznej krawędzi, po czym odbił zamiatacz, który Winker uderzył w lewo. Płytka piłka, która wisiała wystarczająco długo, aby Teoscar Hernández tam dotarł. Po raz kolejny niebezpieczeństwo zostało zażegnane.
Po tym, jak drużyny wymieniły się runami w kolejnych dwóch półrundach – w szóstej po jednym RBI Ohtaniego, przed ofiarnym lotem Alvareza w siódmej – najlepszy odciążający Dodgersów, Blake Treinen, wszedł i obronił sześć outów.
Treinen, siódmy miotacz Dodgersów wieczoru, zabezpieczył go ze względną łatwością, prawie nie potrzebował nawet trzech runów ubezpieczeniowych, które Dodgers dodali w ósmym, mimo że Mets strzelili jeszcze jednego runa w dziewiątym.
Przeczytaj więcej: Kiedy rozpoczyna się World Series Dodgers kontra Yankees?
Gdy Taylor wystawił piłkę w finale i strzelił jako pierwszy, na środku pola wybuchły fajerwerki, a 52 674 kibiców wybuchło w świętowaniu, będąc świadkami pierwszego przebicia proporczyków na własnym stadionie od 1988 roku.
„To po prostu następny zawodnik” – powiedział Treinen o sezonie kolejki górskiej Dodgersów. „Znajdź sposób, aby to zrobić”.
Zapytany na początku tego tygodnia o spotkanie zespołu w połowie września w Atlancie, Treinen określił je jako „wyzwanie” rzucone przez Robertsa reszcie zespołu.
„To nie było takie wielkie rah-rah i on nas nie przeżuł” – powiedział Treinen. „Ale to było coś w stylu: «Hej, oto kim jesteśmy… Jesteśmy tak dobrzy, jak chcemy być»”.
„Myślę, że spojrzymy wstecz” – dodał Treinen – „i powiemy, że to był punkt zwrotny”.
Takiego, który zaowocował wyjazdem Dodgersów na World Series – osiągnięciem, które pomimo wszystkiego, co poszło nie tak w tym roku, zawsze wierzyli, że osiągną.
Zarejestruj się, aby otrzymywać więcej aktualności z Dodgers w Dodgers Dugout. Dostarczane na początku każdej serii.
Ta historia pierwotnie ukazała się w Los Angeles Times.