By admin 
A12 yaşındayken büyükannemin kitaplığından Gurur ve Önyargı’yı rastgele aldım. Kapı durdurucuları pervasızca aceleyle yutan biri olarak, zamanımda pek çok sıkıcı, açıklayıcı paragrafa göz atmıştım. Ama Gurur ve Önyargı’nın tek bir kelimesini bile kaçırmak istemedim. Austen, hikaye anlatıcısının arzuladığımdan biraz daha az ayrıntı verme sanatında ustalaşmıştı. Önceki ve sonraki birçok okuyucu gibi ben de bağımlıydım.
Austen’in ünlü serbest dolaylı anlatımının beyazperdeye aktarılması neredeyse imkansız olmasına rağmen, Gurur ve Önyargı’nın diyaloğu bir rüya gibi adapte oluyor ve biz de bunu yapmaya devam ediyoruz. Geçtiğimiz hafta üç uyarlama daha duyuruldu. Netflix bunlardan ikisini geliştiriyor: Gurura dayalı biriIbi Zoboi’nin Brooklyn’deki hikayeyi sıfırlayan bir YA romanı, diğeri doğrudan uyarlama senaryosu Dolly Alderton tarafından yazılmıştır. Bu arada BBC bir talimat verdi. yan drama Lizzy Bennet’ın kitap tutkunu kız kardeşi Mary hakkında.
1938’den beri Gurur ve Önyargı’nın İtalyanca, İspanyolca ve Felemenkçe dahil 11 aşağı yukarı aslına uygun movie ve TV uyarlaması yapıldı. BBC’nin Jennifer Ehle ve Colin Firth’ün başrol oynadığı 1995 yapımı TV dizisi hayranların genel olarak favorisi olmaya devam ediyor, ancak Keira Knightley ve Matthew Macfadyen’in başrol oynadığı Joe Wright’ın 2005 yapımı filminin de taraftarları var. Daha düzinelerce daha gevşek uyarlamalar da vardı; bunların en ünlüsü Bridget Jones’un Günlüğü (2001), her modernizasyon gibi eninde sonunda zamanına uygun görünmeye mahkumdu.
Yeni duyurulan üç TV şovunun da tesisleri umut verici görünüyor. Barack ve Michelle Obama’nın yapım şirketi Larger Floor tarafından desteklenen Pleasure için son tarih duyurusu, soylulaştırmayla mücadele eden Afro-Latin kökenli bir gencin hikayesini anlatıyor. Austen herkese aittir ve yeniden anlatımının bunu yansıttığını görmek canlandırıcı. Netflix’in iki yıl önce Persuasion’da ziyaret ettiği katliamı gerçekleştirmeyeceği konusunda Alderton’un duygusal zekasına sahip bir yazara güveniyorum; Anne Elliot’un kutsal ağzına “Artık eski sevgililerden daha beteriz: arkadaşız” sözünün atanması sonsuza kadar rüyalarımda kalacak. Her zaman Mary Bennet’in haksız yere kötü bir üne sahip olduğunu hissetmişimdir – otistik bir kişi olarak, gerçeklerle dolu ve sosyal ipuçlarından mutlulukla habersiz bir karakterden makul ölçüde nefret edemem – bu yüzden onun yan ürününün bilgi birikimi için bir dönüm noktası olmasını umalım. -tüm haklar.
bülten tanıtımından sonra
Gurur ve Önyargı’nın kalıcı çekiciliğini nasıl açıklayabiliriz? Bunun bir kısmı elbette Austen’in harika yazımı ile ilgili, ama işin içine arzuların gerçekleşmesi de giriyor. Hepimiz Lizzy kadar sert olmayı ve zenginlerle evlenmeyi isteriz. Lizzy’nin Darcy’ye ulaşmasını sağlayan şey temelde zekasıydı ve hikayeyi, Lizzy’yi şekerli erdem veya geleneksel güzellikle büyülemiş olsa bile 21. yüzyıl hassasiyetleri açısından daha kabul edilebilir kılıyordu. Trendy tabirle Lizzy’nin oyunu var.
“Arzunun gerçekleşmesi” kelimesini bir dereceye kadar endişeyle kullanıyorum, çünkü bu terim sıklıkla okuyucuların fantezilerine düşkün olmanın kişinin edebi gücünden bir şekilde ödün verdiğini öne sürmek için kullanılıyor. Bu tembellik ve züppelik. Açıkçası popülerlik bir kitabın iyi olduğu anlamına gelmez, ancak onu otomatik olarak kötü de yapmaz. Lütfen daha basit zevkler sunmanın neden mutlaka ince ayarlı düzyazıyı olumsuz etkilediğini açıklayın! Bu eleştirilerde cinsiyetçi bir unsur da var: Hiç kimse gerilim filmlerinde erkeklerin sahip olduğu abartılı derecede gerçekçi olmayan cinsiyetten “arzuların gerçekleşmesi” olarak söz etmiyor.
Austen’ın anladığı şey, hâlâ eğlenmeyi bilen ciddi bir yazar olabileceğinizdi. Yüksek sanatı geleneksel ilgi çekicilikle karıştırabilirsiniz. Ve eğer başarırsan yüzyıllarca sevileceksin.